Δημήτρης Πετρόπουλος: «Μου είπε: πώς τολμάς να χειρίζεσαι ψυχές ανθρώπων, δεν τρέμεις;»

«Το Παρίσι βρέθηκε να είναι καθοριστικό στη ζωή μου για πολλά πράγματα. Ξεκίνησα για να αποφύγω εμένα, πίστευα μέχρι και τα 60 ότι ήμουν πολύ ανεπαρκής για να είμαι θεατρίνος, ότι κάτι έλειπε από τη συνταγή. Αυτό με βασάνισε. Έλεγα μήπως είναι καλύτερο να κλείσω αυτό το παράθυρο και να δω τι θα απογίνω από δω και πέρα», παραδέχεται ο Δημήτρης Πετρόπουλος.

«Μου φαινόμουν ότι δεν ήμουν αρκετά καλός. Δεν ήμουν σε καμία τάξη του ΚΘΒΕ που περίσσευαν τα ταλέντα και ξεχείλιζαν, δεν ήταν συγκριτικό. Η απόλυτη αυτοπεποίθηση ήρθε μετά τα 60, τρομερό. Είναι κρίμα που δεν χάρηκα κάποια πράγματα, ήταν σαν μια εμμονή. Ποτέ κανείς δεν έγραψε κάτι κακό αλλά εμένα δεν με έπειθα», εξομολογείται ο ηθοποιός στον Γιώργο Κουβαρά.

«Όταν πέρασα από το Θέατρο στην Εκπαίδευση, δεν είναι και κάτι συνηθισμένο. Μια φίλη μου, πολλών χρόνων φίλη αλλά ιδιαίτερα δηλητηριώδης ως φύση, μου είπε με έναν πολύ οξύ και επώδυνο τρόπο, όταν άρχισα να σκηνοθετώ: πώς τολμάς, χειρίζεσαι ψυχές ανθρώπων, δεν τρέμεις;», περιέγραψε σε άλλο σημείο ο Δημήτρης Πετρόπουλος.