Όταν σβήσουν τα φώτα

Γράφει η Ευτυχία Παπούλια

Είμαι πια τόσο διάσημος, που όποιος ασχολείται με εμένα, γίνεται πιο διάσημος από εμένα…

Κάρλ Κράους, Αυστριακός συγγραφέας

“Ότι κι αν έχει ο κύριος Μαρίνος, από την αρχή είχε ζητήσει να μην απασχολήσει κανείς την ιδιωτικότητά του, έπρεπε να το σεβαστούν… Αποτέλεσμα; Βγήκε μια εικόνα του κυρίου Μαρίνου που ο ίδιος δεν ήθελε και φαντάζομαι ότι δεν είναι σωστό”. Αυτά είπε ανάμεσα στ’ άλλα ο Σπύρος Μπιμπίλας, αναφερόμενος στο ρεπορτάζ εκπομπής η οποία είχε ως θέμα της την αποκάλυψη της ιδιωτικότητας ενός ανθρώπου που ο ίδιος είχε προφυλάξει απ’ τον κίνδυνο να πέσουν πάνω της, έστω και για λίγα λεπτά, οι προβολείς της δημοσιότητας που διψούν να δείξουν στο αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό μια εικόνα – πραγματική μεν- που θα ερχόταν σε δραματική αντίθεση με εκείνη που άφησε αυτός πίσω του, εγκαταλείποντας το πάλκο της Μέδουσας και το υπόλοιπο της καριέρας του, χάριν της υστεροφημίας του.

Ο λόγος για τον πολυτάλαντο και καταξιωμένο Γιώργο Μαρίνο, πετυχημένο showman της προηγούμενης γενιάς, που ο απόηχος της καλλιτεχνικής του αξίας δεν έφτασε ως τις μέρες μας, γιατί όπως κι άλλοι σοβαροί καλλιτέχνες του θεάματος, δεν άφησε την φθορά του χρόνου να τον εξοντώσει φυσικά και ψυχικά και αποχώρησε από την ενεργό δράση πριν οι προβολείς αρχίσουν να χαμηλώνουν την ένταση πάνω του. Είχε αποφασίσει να αφήσει πίσω του την φωτεινή του εικόνα, εκείνη που του χάρισε την δόξα, την καταξίωση αλλά και το χρήμα.

Γιατί τότε, την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε, παρά μόνο η κρατική τηλεόραση στο ξεκίνημά της, που δεν είχε τον τρόπο να καθηλώσει τον κόσμο, κυρίως τους νέους, στην πολυθρόνα τους και οι άνθρωποι ξεχύνονταν στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στα ξενυχτάδικα ενώ οι καλλιτέχνες καταξιώνονταν με την φυσική τους επαφή με το κοινό κι όχι μέσα απ’ τα κουτσομπολιά των πρωινάδικων και τα σκάνδαλα που δημιουργούν κάποιοι, απλά για να παραμένουν στην επικαιρότητα.

Σήμερα, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και σε άλλες δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο, ακόμη και στην πολιτική, υπάρχουν περιορισμοί, ένα τίμημα: Κάποιοι, πρέπει να αποχωρήσουν απ’ την ενεργό δράση όταν βρίσκονται στην κορύφωση της δόξας τους, πριν το άστρο τους αρχίζει να σκοτεινιάζει και σταδιακά να γίνεται ορατή η κάθοδός τους και το είδωλό τους αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια των θαυμαστών τους, ακόμη κι αν διαθέτουν δυνάμεις, προκειμένου να προστατέψουν την υστεροφημία τους, μιας και η φυσική τους παρουσία δημιουργεί δυσαρμονία με τις πραγματικές τους ικανότητες.

Κάτι που ίσως να ήταν αφορμή για σχόλια ειρωνικά. Ένας ποδοσφαιριστής του μεγέθους Μέσι δεν θα δεχόταν ποτέ να παίξει στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό όταν αποσυρθεί λόγω ηλικίας, γιατί το θέαμα που θα προσέφερε θα ήταν καταστροφικό για την φήμη και τη δόξα που είχε ήδη αποκτήσει με πολύ κόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποιους τραγουδιστές, η φυσική κατάσταση και η ηλικία των οποίων βρίσκεται σε δυσαρμονία με τον τύπο και το στυλ των τραγουδιών που ερμηνεύουν. Μπορεί να θαυμάζει κανείς έναν εβδομηντάρη που λικνίζεται στην πίστα για την φυσική του κατάσταση, δεν μπορεί όμως να αποδώσει το ερωτικό πάθος με τρόπο πειστικό, όπως ένας νέος στην ηλικία καλλιτέχνης.

Το ίδιο και στο θέατρο. Καλλιτέχνες κάποιας ηλικίας δεν μπορούν να παίξουν Ορφέα και Ευρυδίκη ή Ρωμαίο και Ιουλιέτα, όσο καλό μακιγιάζ και αν έχουν κάνει, όσο ταλέντο κι εμπειρία κι αν διαθέτουν. Μπορούν όμως να αποχωρήσουν από τη Σκηνή και το Θέαμα και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και την γνώση τους από τα μετόπισθεν, από τα παρασκήνια: Ο Μέσσι κάποια στιγμή θα γίνει ο καλύτερος προπονητής ή θα δημιουργήσει μια δική του Ακαδημία Ποδοσφαίρου. Ο καταξιωμένος ηθοποιός θα γίνει καλός σκηνοθέτης ή θα ιδρύσει δική του Σχολή. Ο τραγουδιστής που η φωνή του και η ηλικία του δεν του επιτρέπει να… λικνίζεται, θα γίνει ένας καλός στιχουργός, που θα προσφέρει απλόχερα το ταλέντο του στη νέα γενιά. Δραστηριότητες, που δεν χρειάζονται προβολείς πάνω τους.

Ο Γιώργος Μαρίνος που έγραψε ιστορία ως showman, προσπάθησε με πείσμα να αποφύγει την παγίδα της επανέκθεσής του στα φώτα της δημοσιότητας, για να προστατέψει την υστεροφημία του και την αξιοπρέπειά του, ωστόσο δεν κατάφερε να αποφύγει την παγίδα. Μήνες τώρα, οι ψίθυροι για την υγεία του προκαλούσαν όλο και περισσότερο θόρυβο, με πολλούς να εκφράζουν… δημοσίως ανησυχία για την κατάσταση της υγείας του και επιθυμία να τον ξαναδούν, πάντοτε ωστόσο με μια κάμερα στο χέρι.

Μια παγίδα με την οποία υπεξαίρεσαν την βούλησή του να σεβαστούν την ιδιωτικότητά του, όχι για να προβάλλουν έναν μεγάλο καλλιτέχνη της περασμένης γενιάς, που πιθανόν να μην τον είχαν παρακολουθήσει, αλλά για να κερδίσουν οι ίδιοι τα περίφημα και πάντα επίκαιρα ‘δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας’ του Άντυ Γουόρχολ που δικαιούμαστε όλοι μας. Και για τα οποία, κάποιοι δεν διστάζουν να καταστρέψουν ό,τι πιο πολύτιμο κάποιος κατάφερε να διατηρήσει στην ζωή του και σε κάποια στιγμή βρέθηκε αδύναμος να υπερασπιστεί: Την υστεροφημία του… Όταν σβήνουν τα φώτα και κάποιοι ‘κατεβαίνουν’ απ’ την Σκηνή του Θεάτρου και της Ζωής, ας μην διαταράσσουμε την δική τους ηρεμία για λίγα περισσότερα κλικ…