Γιάννης Τσορτέκης: «Ήθελα απεγνωσμένα να κάνω παιδιά, πάντα ήθελα να γίνω πατέρας»

Παιδιά ήθελες να κάνεις;

Απεγνωσμένα.

Ήξερες ότι ήθελες να κάνεις οικογένεια; Αυτό είναι κάτι που το ξέρει κάποιος; Είναι κάτι που το νιώθει κανείς ή απλά προκύπτει;

Δεν ξέρω να σου πω. Εγώ έβλεπα παιδιά από όταν ήμουν μικρός και τα αγαπούσα. Και μάλλον αυτό έχει να κάνει με την ίδια την οικογένεια μου. Αυτό που έζησα ήταν αυτό που θα ήθελα να συμβεί και σε μένα. Δηλαδή τη δημιουργία και την τέχνη στη ζωή την καταλάβαινα μέσα από τα παιδιά και την οικογένεια. Όσο αγωνιάς για κάτι – γιατί όπως αγωνιών, ας πούμε, για τα παιδιά, αγωνιώ και για τον ρόλο. Δεν μου είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι τόσο ζωτικό με τον ίδιο τρόπο. Αλλά πάντα ήθελα να γίνω πατέρας.

Πως καταφέρνει κάποιος να μην πεθαίνει από αυτή την αγωνία και το άγχος για τα παιδιά;

Δεν ξέρω. Γιατί κι αυτό είναι κάτι ζωτικό. Δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι διαφορετικό άγχος, είναι σημαντικό άγχος. Και είναι μοναδικό άγχος. Όλα τα άλλα ίσως είναι για να είναι. Αλλά νομίζω ότι είναι η δουλειά που κάνει ο γονέας – ίσως κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια – στην πολύ πρώιμη ηλικία των παιδιών, για το πως έχει δηλαδή να διαχειριστεί τα άγχη του όταν πια τα παιδιά μεγαλώσουν. Το πόσο εμπιστεύεται τα παιδιά, πόσο δημιουργεί τις συνθήκες να είναι αυτόνομα, που αυτό δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση, όχι του παιδιού προς τον γονέα αλλά του γονέα προς το παιδί.

Και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Να τρως τις ξανάστροφες χωρίς να το καταλαβαίνεις και να πρέπει να το πεις και να το ξαναπείς και να υπομένεις. Ναι. Αλλά έτσι, ξέρεις, κρατιέσαι ζωντανός και επαναπροσδιορίζεις. Τίποτα δεν είναι σταθερό και τίποτα δεν είναι στέρεο, είναι όλα τόσο ρευστά που πρέπει να «ακούς» τα πράγματα και να τα ακολουθείς. Εκεί μπαίνει το ένστικτο. Δεν υπάρχει συνταγή σε τίποτα. Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Οπότε, αν αντιληφθείς ότι έχεις ένα δικαίωμα στη ζωή σου, μοναδικό και αδιαπραγμάτευτο, είναι το δικαίωμα στο σφάλμα.