Άμεση Δράση Θεσσαλονίκης: Εκεί που το όνειρο ενός παιδιού βρήκε ανταπόκριση

Όταν ένα παιδί σε κάνει να κοιτάξεις τη ζωή αλλιώς, όταν χωρίς να περπατά σηκώνεται ψηλότερα απ’ όλους, τότε στέκεσαι μπροστά σε ένα μεγαλείο που δεν μετριέται με μάτια – αλλά με ψυχή. Ο μικρός Χρήστος Γ., μαθητής της ΣΤ’ τάξης του 18ου Δημοτικού Σχολείου Σταυρούπολης, παιδί με εγκεφαλική παράλυση – σπαστική τετραπληγία, έδωσε το δικό του μάθημα ζωής: αποφοίτησε με άριστα, υπήρξε παραστάτης στην παρέλαση και, πάνω απ’ όλα, δήλωσε παρών εκεί όπου άλλοι μίλησαν για απουσία.

Το όνειρό του;

Να ενταχθεί στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής της Ελληνικής Αστυνομίας. Η επιθυμία του Χρήστου εκφράστηκε μέσα από τον ζωντανό δίαυλο επικοινωνίας που έχει αναπτυχθεί μεταξύ της Άμεσης Δράσης Θεσσαλονίκης και των σχολείων. Εκεί άκουσαν την καρδιά του και κινητοποιήθηκαν. Με σύμπνοια, η διευθύντρια του σχολείου, οι γονείς του, η υπεύθυνη της δράσης Υπαστυνόμος Α’ Βασιλική Μελετλίδου και οι επικεφαλής των υπηρεσιών φρόντισαν να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία του.

Έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ από την αγωνία του, ο Χρήστος επισκέφτηκε αρχικά τη Διεύθυνση Άμεσης Δράσης Θεσσαλονίκης, όπου συνάντησε τα στελέχη της δράσης και ξεναγήθηκε στο Κέντρο Επιχειρήσεων. Συνομίλησε με τηλεφωνητές, εκφωνητές και προϊσταμένους, ενώ του δόθηκε η δυνατότητα να στείλει χαιρετισμό μέσω ασυρμάτου στο προσωπικό που εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εποχούμενη και δίκυκλη αστυνόμευση στους δρόμους της πόλης. Ο Διευθυντής, Ταξίαρχος κ. Ευστράτιος Καρακόντινος, του προσέφερε αναμνηστικά δώρα της Άμεσης Δράσης, μαζί με λόγια θερμής ενθάρρυνσης και αναγνώρισης για το κουράγιο και την επιμονή του.

Στη συνέχεια, ο Χρήστος επισκέφτηκε τη Διεύθυνση Οργανωμένου Εγκλήματος Βορείου Ελλάδος, όπου τον υποδέχθηκε με συγκίνηση ο Αστυνομικός Υποδιευθυντής κ. Αχιλλέας Μπασιούκας και το προσωπικό του Γραφείου Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας. Ξεναγήθηκε στους χώρους, ενημερώθηκε για τις μεθόδους ερευνών, εντοπισμού δραστών ανθρωποκτονιών, και τη σημασία των αποδεικτικών στοιχείων που οδηγούν στη διαλεύκανση υποθέσεων. Του χάρισαν t-shirt, jockey και κούπα με το σήμα της υπηρεσίας, σχεδιασμένα ειδικά για εκείνον.

Η εμπειρία συνεχίστηκε με επίσκεψη στην Υποδιεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών Βορείου Ελλάδος, όπου του επιφυλάχθηκε ακόμη μία έκπληξη: με τη βοήθεια των ειδικών εξερευνητών, ο Χρήστος εμφάνισε τα δικά του αποτυπώματα από ξύλινη επιφάνεια, τα οποία κράτησε ως ενθύμιο. Γνώρισε το εργαστήριο του χημείου και το Γραφείο Modus, όπου πολίτες αναγνωρίζουν πιθανούς δράστες μέσα από συγκριτικά δεδομένα.

Όταν γεννήθηκε, χτύπησε την πόρτα της οικογένειας η πρώτη δοκιμασία. Δύο μικρόβια που κόλλησε, άκρως επικίνδυνα για τη ζωή, έβαλαν την οικογένεια σε μια πολύ σκληρή διαδρομή. Ο Χρήστος όμως βγήκε νικητής. Ήθελε να σηκωθεί, να ζήσει, να γνωρίσει τα πάντα γύρω του. Κι έδειξε, πριν καλά-καλά βγει από την κοιλιά της μαμάς του, ότι ήταν γεννημένος μαχητής. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε όταν η μητέρα του, κρατώντας το 6 μηνών μωρό στην αγκαλιά της, άκουσε πως το παιδί της, από τον λαιμό και κάτω, δε θα μπορέσει να κινηθεί ποτέ. Και το πιο δύσκολο: πως θα αντιλαμβανόταν πλήρως την κατάστασή του, κάτι που θα τον βασάνιζε. Κι όμως, δεν ήξεραν για ποιον μιλούσαν. Ο μικρός Χρήστος, στα πέντε του, σηκώθηκε. Συστήθηκε ξανά, πρόταξε την ψυχή του και δήλωσε παρών στη ζωή. Μέχρι σήμερα, τα καταφέρνει. Και με το χαμόγελο στα χείλη μοιράζεται το όνειρό του: να μπει στο Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής.

Η αξία αυτής της οικογένειας είναι ανεκτίμητη. Στάθηκαν απέναντι σε κάθε ιατρική πρόβλεψη, κάθε φόβο και κάθε δυσκολία με το βλέμμα ψηλά και την καρδιά αλύγιστη. Έκαναν τη νύχτα μέρα για να σταθούν δίπλα στο παιδί τους, σιωπηλά, με αξιοπρέπεια. Θυσίασαν ξεκούραση, επαγγελματικές σταθερές, ακόμη και στιγμές δικής τους φροντίδας, για να χτίσουν στον Χρήστο ένα θεμέλιο αγάπης, πίστης και ελπίδας. Γονείς που δεν υποχώρησαν σε κανένα εμπόδιο, που στήριξαν — και συνεχίζουν να στηρίζουν — τα παιδιά τους με αυταπάρνηση και βαθιά ενσυναίσθηση. Μια μητέρα με καρδιά λιονταριού κι ένας πατέρας-βράχος, πάντα εκεί, προστάτης και συνοδοιπόρος, χωρίς λόγια, με πράξεις. «Κουβαλάω πάντα την αγωνία μήπως άθελά μου παραγκωνίσω το άλλο μου παιδί», μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε η μητέρα του, φωτίζοντας με μία φράση την αθέατη πλευρά του δικού της καθημερινού σταυρού.

Πρόσφατα, ήρθε αντιμέτωπος με μια ακόμη σκληρή απογοήτευση. Στην τριήμερη εκδρομή του σχολείου, που πέρασε παρέα με τη μητέρα του, ήταν το μόνο παιδί που δεν κατάφερε να ανέβει στην Ακρόπολη. Ο ανελκυστήρας ήταν χαλασμένος. Έμεινε να τους κοιτάζει να ανεβαίνουν — αγνοώντας ίσως, στο παιδικό του μυαλό, πως εκείνος έχει ανέβει πολύ πιο ψηλά: στη βαθύτερη κορυφή της αξιοπρέπειας.

Η πρώτη φορά που ο Χρήστος είδε το όνειρό του να παίρνει σάρκα και οστά ήταν πριν από τέσσερα χρόνια, χάρη στον Οργανισμό Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος). Οι νεράιδες του έπιασαν αμέσως δουλειά και φρόντισαν ώστε να συναντήσει την ομάδα που τόσο αγαπά και θαυμάζει — τον ΠΑΟΚ. Φτάνοντας στο γήπεδο της Τούμπας, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ευχή του γινόταν πραγματικότητα. Μαζί με τον αδελφό του πέρασαν στο χορτάρι, γνώρισαν τους παίκτες, αντάλλαξαν πάσες, γέλια, φωτογραφίες, και έσβησαν το κεράκι σε μια τούρτα-μπάλα που είχε ετοιμαστεί μόνο για εκείνον.

Μια.. κρυφή λαχτάρα!

Ήταν μια μέρα μαγική, γεμάτη αγάπη. «Μου φτιάξατε τη χρονιά!», φώναξε τότε ο Χρήστος. Η μητέρα του, βαθιά συγκινημένη, έλεγε πως το παιδί της ήταν σαν να απέκτησε φτερά. Έχει και μια ξεχωριστή λαχτάρα στην καρδιά του: να ξαναδεί από κοντά τον αγαπημένο του τερματοφύλακα, τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη. Από εκείνη την πρώτη συνάντηση, τον κρατά σαν φυλαχτό μέσα του. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από παίκτης· είναι η ζωντανή μορφή ενός ονείρου που άγγιξε έστω και για λίγο. Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο – είναι το βλέμμα, η δύναμη, ο τρόπος που πέφτει για να προστατεύσει το γκολπόστ. Κάτι θυμίζει στον Χρήστο, ίσως γιατί κι εκείνος κάθε μέρα δίνει τον δικό του αγώνα με την ίδια αφοσίωση — για να κρατηθεί όρθιος, να σταθεί δυνατός, να μην αφήσει τίποτα να τον προσπεράσει. Και σε αυτήν τη διαδρομή δεν είναι μόνος. Μπορεί να μην έχει φίλους της ηλικίας του, όμως οι φίλοι του αδελφού του —παιδιά με ενσυναίσθηση και καρδιά— είναι πάντα εκεί για τον Χρήστο.

Όσο για την Άμεση Δράση Θεσσαλονίκης, το έργο της ξεπερνά τις υπηρεσιακές υποχρεώσεις. Δεν σταματά να προσφέρει, όχι μόνο ασφάλεια, αλλά και μικρές χαρές – τεράστιες όμως για όσους η ζωή δεν τους τα έδωσε όλα απλόχερα. Είναι εκεί όταν χρειάζεται να μιλήσει η καρδιά, όχι μόνο ο νόμος. Στέκεται πλάι σε παιδιά που έχουν να παλέψουν διπλά. Και κάνει κάτι ανεκτίμητο: τους θυμίζει πως αξίζουν τα πάντα.

Και είναι βέβαιο πως κάποτε, θα φωτογραφηθεί έξω από το Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής. Όχι για να αποδείξει τίποτα, αλλά για να χαμογελάσει. Όπως τότε που κοίταξε το όνειρό του κατάματα – και για πρώτη φορά το είδε να του χαμογελά. Και τότε, θα γράψω ξανά για τον Χρήστο. Τον μεγάλο πια Χρήστο, με τη στολή της ΕΛ.ΑΣ., να κάθεται στο γραφείο των Εγκλημάτων – με το ίδιο παιδικό χαμόγελο. Κι αν μου κάνει την τιμή, θα κάθομαι δίπλα του, ευχαριστώντας τον για το πιο αληθινό μάθημα που έλαβα ποτέ: να ζω, όχι απλώς να επιβιώνω.

Η ευχαριστήρια επιστολή της μητέρας

Προς: Αρχηγό Ελληνικής Αστυνομίας και αξιότιμους κυρίους και κυρίες,

Μέσω της υλοποίησης της δράσης ενημέρωσης μαθητών “Έχεις φωνή. Είμαστε δίπλα σου κάλεσε το 100” ο γιος μου Χρήστος Γιοβάνοσκι εξέφρασε την επιθυμία του να επισκεφθεί το Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Μαζί με τη Διευθύντρια του 18ου Δημοτικού Σχολείου Σταυρούπολης ,κ. Μαλαματή Κωνσταντινίδου, προγραμματίστηκε μια επίσκεψη στην υπηρεσία της Άμεσης Δράσης και του Ανθρωποκτονιών του Οργανωμένου Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας.

Αμέσως μετά την επικοινωνία με την εξαιρετική Υπαστυνόμο Α, κ. Μελετλίδου Βασιλική, κανονίστηκε η επίσκεψη την Πέμπτη 19/6/2025. Ο Χρήστος, από την αγωνία και την χαρά του δε κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Στην είσοδο μας υποδέχτηκαν εγκάρδια η κ. Μελετλίδου Βασιλική και ο κ.Σφελινιώτης Αλέξανδρος ο οποίος υποδέχτηκε τον Χρήστο με δώρα από την ομάδα Ζ.Μεταβήκαμε στο κέντρο Άμεσης Δράσης.Παρά το γεγονός, πως η μέρα ήταν δύσκολη, λόγω της επίσκεψης του Πρωθυπουργού, όλοι είχαν μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα πλατύ
χαμόγελο. Του έδειξαν πως λειτουργεί το Κέντρο Άμεσης Δράσης, χαιρέτισε από τον ασύρματο τα περιπολικά και τις μηχανές. Τον γέμισαν δώρα κι αγάπη. Μετά από λίγο, έφτασε η πολυπόθητη επίσκεψη στο Ανθρωποκτονιών. Το χαμόγελό του όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα λαμπερό. Ή χαρά του απερίγραπτη.

Μας υποδέχτηκαν όλοι με χαρά, η οποία φαινόταν στο πρόσωπό τους. Καθίσαμε στο γραφείο του Διοικητή κ.Μπασιούκα Αχιλλέα, ο οποίος με μεγάλη χαρά απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του Χρήστου και του εξήγησε πως λειτουργεί το τμήμα. Στη συνέχεια πήγαμε στην αίθουσα, όπου του έδειξαν τον εξοπλισμό, έκανε συλλογή αποτυπωμάτων, στα εργαστήρια. Τον γέμισαν κι εκεί με δώρα. Του έδωσαν τον εξοπλισμό που φορούν, για τη συλλογή στοιχείων, μπλούζα που γράφει γραφείο ανθρωποκτονιών, κούπα, καπελάκι.

Μετά την επίσκεψη και την υποδοχή ο Χρήστος έθεσε τον επόμενο στόχο του. Να υπηρετήσει στην Ελληνική Αστυνομία και πιο συγκεκριμένα στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Ήδη αποκαλεί τον κ.Μπασιούκα “ο διοικητής μου” και οι “συνάδελφοί” μου. Την μπλούζα που γράφει Γραφείο Ανθρωποκτονιών δεν τη βγάζει. Τον εξοπλισμό τον πήρε μαζί του στη φυσικοθεραπεία. Συγκεκριμένα για τον εξοπλισμό μου είπε πως θα τον προσέχει σαν τα μάτια του για την πρώτη του υπόθεση. Ως μαμά του είμαι σίγουρη πως θα τον καμαρώσω αστυνομικό, γιατί όποιον στόχο και να έχει θέσει τον έχει καταφέρει. Ο πρώτος στόχος του, ήταν να σηκωθεί από το αμαξίδιο και το κατάφερε στα πέντε του χρόνια.

Θα ήθελα να εκφράσω τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μου,

1)στον Διευθυντή Άμεσης Δράσης κ. ΚΑΡΑΚΟΝΤΙΝΟ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟ,που παρόλο που η μέρα ήταν δύσκολη, αγκάλιασε, φίλησε και φωτογραφήθηκε με τον Χρήστο.

2)Στον προϊστάμενο γραφείου εγκλημάτων ζωής και προσωπικής ελευθερίας Αστυνομικό Υποδιευθυντή κ.ΜΠΑΣΙΟΥΚΑ ΑΧΙΛΛΕΑ

3) Την Υπαστυνόμο Α κ.ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ συντονίστρια της δράσης ενημέρωσης μαθητών Δημοτικών σχολείων και φυσικά όλο το προσωπικό, που εγκάρδια συμμετείχε στην ξενάγηση του παιδιού, δίνοντάς του χαρά και θάρρος να προχωρήσει στη ζωή του, θέτοντας στόχους κι εκπληρώνοντας τα όνειρά του.

Πολύ συγκινημένη.

Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου

Περήφανη μαμά ενός μελλοντικού Αστυνομικού

Μαρία Ραπτοπούλου Γιοβάνοσκα